ks. Piotr Sopora ówczesny wikariusz parafii św. Jadwigi w Szopienicach otrzymuje z rąk ks. bpa. Ordynariusza Stanisława Adamskiego polecenie budowy kościoła i zorganizowanie nowej placówki duszpasterskiej. Po wielu zabiegach otrzymano w Prezydium WRN w Katowicach zgodę na kupno gruntu pod kościół.
Pomysł budowy kościoła na Borkach pojawił się już w 1957 roku. 25 marca tego roku zebrał się w parafii św. Jadwigi w Szopienicach Komitet Budowy Kościoła w składzie: ks. Prob. Józef Thiele, ks. Dziekan Maksymilian Wojtas, ks. Piotr Sopora, Jan Spałek, Emanuel Adamik, Jerzy Gawor i Roman Kalinowski.
04 czerwca 1957 roku uzyskano lokalizację, a w końcu września zakupiono grunt po jego budowę.
13 maja 1958 roku postawiono krzyż na placu budowy, przy którym odprawiano Nabożeństwa Majowe i Msze św. w niedziele. 31 maja wybudowano przy krzyżu małą, drewnianą kapliczkę. 12 czerwca tego roku Kuria Diecezjalna erygowała tę kapliczkę jako „Oratorium Publicum” pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Pierwsza sumę odpustową odprawiono 22 czerwca 1958 roku, uczestniczyło w niej około 5.000 wiernych. Rozpoczęto jej rozbudowę. W lipcu 1958 roku ówczesne władze uznały tę budowę za nielegalną domagając się rozebrania kaplicy. Księdza Soporę karano grzywną, grożono więzieniem, pozbawiono stanowiska nauczyciela w szkole. Nie pomogło nawet pismo do I Sekretarza PZPR Władysława Gomułki, osobiście dostarczone przez delegacje parafian.
a
Prowizoryczna kaplicę zaczęto stale rozbudowywać nazywając ją kościółkiem. Mijały lata. Tutejsza społeczność zezwolenie na budowę kościoła otrzymała dopiero w maju 1979 roku, po przeszło 20 latach od rozpoczęcia starań. 25 maja 1980 Bp Herbert Bednorz erygował tu nową parafię.
Dolny kościół poświęcił Bp Herbert Bednorz 18 września 1983, równo 20 lat temu. Po wybudowaniu i oddaniu do użytku dolnej części kościoła wielu parafian powątpiewało w celowość budowania górnej części kościoła. Kościół był, bowiem zaprojektowany w czasie, kiedy w planach było powstanie w Borkach dużego osiedla mieszkaniowego. Z wielkim wysiłkiem budowę kontynuowano i 28 czerwca 1987 roku Ks. Abp Damian Zimoń konsekrował górny kościół.
W tym roku mija 45 lat od postawienia krzyża i odprawienia pierwszej Mszy św. na placu przeznaczonym pod budowę kościoła na Borkach. Z tej okazji chcemy, żeby Ks. Arcybiskup poświęcił nowy krzyż misyjny, dotychczasowy wymaga bowiem już wymiany, a także symbolicznie odsłonił tablicę, wykonaną z czarnego szwedzkiego granitu, z napisem: „W latach 1958 – 1983 stała tu kaplica nazywana starym kościołem” przygotowaną na pozostawionym fragmencie posadzki z dawnej kaplicy. W tym roku mija też równo 20 lat jak ją rozebrano i przekazano na Giszowiec, a służyła ona tutejszej społeczności jako kościół równo 25 lat.
Burowiec
Burowiec wyrósł w XVIII wieku przy trakcie biegnącym z Siemianowic do Mysłowic jako kolonia rolnicza na terenie wsi Dąbrówka Mała. Związany był z „państwem mysłowickim”. Należał m.in. do krakowskich rodów – Salomonów i Mieroszewskich. Od roku 1839 Burowiec był własnością Marii i Franciszka Wincklera, a następnie ich córki Valeski i jej męża Tiele-Wincklera.W pierwszej połowie XIX wieku osada przekształciła się z rolniczej w przemysłową. W roku 1836 Franciszek Winckler zbudował tu wielkie piece dla huty żelaza „Dietrich” (w rejonie ulicy Dytrycha – obecnie Deszczowa). Jedenaście lat później kupiec Löbbecke rozpoczął budowę huty cynku „Paul” (od 1922 roku „Paweł”), którą w 1861 roku sprzedał koncernowi Spadkobiercy Gieschego („Giesches Erben”).
W roku 1856 w Burowcu rozpoczęła eksploatację kopalnia węgla kamiennego „Abendstern” (od roku 1922 „Jutrzenka”), którą wykupili również Spadkobiercy Gieschego. W roku 1864 uruchomili oni hutę srebra i ołowiu „Walter-Croneck”.W drugiej połowie XIX wieku zabudowa Burowca zbliżyła się do Roździenia poprzez wyrosłe między nimi huty. Do Dąbrówki Małej wiodły z Burowca dwie drogi: trakt siemianowicko – mysłowicki i droga przebiegająca obok kopalni „Georg” (od 1922 „Jerzy”), uruchomionej w 1844 roku między kolonią Burowiec i wsią Dąbrówka Mała.
Na terenie Burowca powstały dwie kolonie robotnicze: Jerzy i Paweł. Kolonia Jerzy znajdowała się przy dzisiejszej ulicy Kuśnierskiej, a kolonia Paweł obok torów kolejowych przy ulicy Wandy.
Wieża Ciśnień
Na początku XX wieku Burowiec wszedł w skład gminy wiejskiej Dąbrówka Mała. W latach międzywojennych następowało powolne scalanie robotniczej kolonii z osadą rolniczo – przemysłową Dąbrówka Mała. Na terenie Burowca zbudowano wspólny dla dwóch osad Dom Ludowy (obecnie Miejski Dom Kultury). Burowiec od Dąbrówki ponownie oddzieliła droga szybkiego ruchu E – 16, z Katowic do Warszawy, zbudowana w latach sześćdziesiątych.
W roku 1951 Burowiec wraz z Dąbrówką Małą wszedł w skład miasta Szopienice, a dziewięć lat później – miasta Katowice.
W latach sześćdziesiątych Huta Metali Nieżelaznych wybudowała w rejonie ulic Jesiennej, Letniej i Wiosennej domki kilkurodzinne. Spółdzielnia mieszkaniowa wybudowała kilkanaście bloków mieszkalnych w rejonie ulic Pogodnej, Zjednoczenia Partii (obecnie Hallera) i Kuśnierskiej.
Granica Burowca przebiega od północy aleją Roździeńskiego i ulicą Zimową, od południa ulicą Konną, a od zachodu Składową.
Obszar dzielnicy zamieszkuje około 4 tys. osób.
